11 Eylül 2001 tarihinde, Dünya Ticaret Merkezi Kuzey Kulesi 78. katta masamda çalışıyordum. Dolaptan kağıt almak için ayağa kalkmıştım ki büyük bir “BOMM” sesi duydum. Saatler 8:46’yı gösteriyordu.
O gün ben Dünya Ticaret Merkezi’ndeki binlerce insandan biriydim. Ancak binadaki hemen herkesin aksine “kör ve rehber köpek kullanan” biriydim.
Uçak binaya çarptığında köpeğim Roselle masamın altında uyukluyordu. Çarpmadan sonra artık uyanma zamanı olduğuna karar verdi ve masamın altında sessizce benden gelecek bir işaret beklemeye koyuldu. “İleri” dedim usulca. “İleri” komutu rehber köpeklere öğretilen ilk komutlardan biridir ve birlikte yol almak için kullanılır. Roselle ve ben önce yavaşça ofisten dışarı kafamızı uzattık, sonra da karışıklık, duman ve gürültüye doğru yol olmaya başladık. Her bir kulede üç merdiven vardı. Roselle etrafı yokladıktan sonra bizi B merdivenine yönlendirdi. İlerlerken her zamanki gibi sakin ve kendinden emindi; etrafımızda alev, duman ya da başka bir tehlike hissetmedi. Bense onu yargısına güvenmeyi seçtim. Çünkü biz bir ekiptik, birbirimize güvenir ve asla yarı yolda bırakmazdık. 1463 merdiven basamağını Roselle’in tasmasını ondan emin bir şekilde takip ederek temiz hava ve özgürlüğe tekrar kavuştum.
11 Eylül 2001 günü New York’un merkezi katliamcı ve şiddet yanlısı fanatikler tarafından tahrip edildi. Ama yine de onlar kazanamadı; sevgi, güven ve takım çalışması kazandı.
Hayatımızda her zaman bizi yıkmaya çalışanlar olabilir, sosyal ya da ekonomik nedenlerle klostrofobik merdiven boşluğuna itilebiliriz.
Yıkılmayıp tekrar güvenle ayağa kalkmak için her zaman Roselle’in bana öğrettiği 3 şeyi hatırlarım.
1. Takım çalışması ve güven: Bize yardımcı olan, güvenen, takdir eden kişiler varsa onları asla yarı yolda bırakmamalıyız. Ben komutlarımla Roselle’e yardımcı oldum ve onun bana sunduğu yola güvendim. Takım çalışmamız ikimizin de hayatını tekrar başlattı.
2. Sakin ve kendinden emin olmak: Merdiven boşluğundaki dumanlar ve alevler biz panikletip geriletmek için elinden geleni yaptı. Ama biz sakin ve birbirimizden emin durduk. Bu zor anımızda bile ufak kelimeler, şakalar ve dokunmalarla birbirimizi destekledik. Hatta Roselle merdivenlerden yukarı çıkan itfaiyecilere sakin bir şekilde öpücük vererek onlara moral aşıladı. Sonuç olarak paniğe izin vermedik, her ne olursa olsun birbirimizden emindik.
3. Sevgi: Takım çalışması ve güvenden daha önemli bir şey varsa o da sevgidir. Tartışmalar ve çatışmalar dozajında, sevgi ve saygı sınırlarında olduğu sürece önemlidir. Sorunlara akıllıca çözümler bulmak içinde sevgi olanların seçeceği makul yoldur.
İçinde nefret olanların yapacakları ise fanatik teröristlerin yaptığına benzer eylemlerdir. Koşulsuz sevgiye karşı nefretin alabileceği yol çok sınırlıdır.
