Az önce Jessie'yle yürüyüşe çıktık, çok uzun olmamakla birlikte yine de bir miktar yürüme planım vardı. Ancak çıkmadan biraz önce süper beslenmiş ve abur cubur bile yemiş olmasına rağmen Jes'in kafası yerden kalkmadı. Sürekli koklanıp, çekiştirip durmaktan deli oldu, beni de deli etti.
Başlarda sakin sakin, onu çok iplemezmiş gibi yürüyordum ki onun ilgisini üzerimde toplayayım ve gereksiz yere heyecanlandırmayayım. Hatta benden gizleyerek ve çaktırmadığını yaptığını sandığı birkaç yaramazlığına müdehale etmekte geç kaldığım için görmezden geldim.
Şahsen ben hiçbir kediye ve yemeğe tepki vermedim, sakin ve normal karşıladım ki o da öyle olsun; ama bu kes hiçbir işe yaramadı. Her kedi görüşünde çıldırırcasına atlamaya çalıştı, her yemeği yemek için çekiştirdi durdu. En son sabrımın doruk noktasına ulaşmışken kocaman bir yarım ekmeği otlarla birlikte ağzına atıp mideye indirdi. Ağzını tuttum, bırak dedim, hatta başka mama teklif ettim ama ne yaptıysam bıraktıramadım. O kadar sinirlendim ki anlatamam. Tasmasını çekip "hayır, yerden yemek hayır" diye bağırdım ve hemen "cezalısın, eve gidiyoruz" diyerek eve getirdim. Eve yakındık, 3 dakika kadar sonra eve varana dek pek konuşmadım, bana şirince bakma çabalarında da sadece "cezalısın" diyerek yanıt verdim o kadar.
Eve gelir gelmez ayaklarını yıkayıp hemen kuruladıktan sonra gidip koca bir kap mama aldım ve Jessie'yi oturtup önüne döktüm. Dökerken de "hayır" diye bağırdım. Ne olduğunu şaşırdı ama sinirli olduğumu bildiğinden kılını kıpırdatmadı. Tek tek tüm mamaları toplarken "hayır" demeye devam ettim. Zaten yoldaki yeme anından itibaren benden ölürcesine korkuyor olduğu için mamalara bakmaya bile tenezzül etmedi. Yerden topladıklarımı gidip atarmış gibi yaptım ve aynı işlemi daha az mamayı tek tek "hayır" diyerek yere atıp birkaç tekrarladım. O yerden almadıkça arada bir "aferin" deyip, elimden başka bir mama vererek ödüllendirdim.
Bu tekrarlarım otomatiğe bağlamış şekilde 10 dakika kadar sürdü sanıyorum. Bittiğinde Jessie'nin çok iyi anlamış bir hali vardı, ya da o an benden inanılmaz korkuyor olduğundan bana öyle geldi. Olayın üzerinden 45 dakika kadar geçmiş olmasına rağmen şu an hala onunla tek komutlar dışında konuşmuyorum; o da korkak bir şekilde koridorda yatıyor.
Aynı şeyi hergün gerekirse bir saat yapacağım. Kesinlikle yerden yemek yemeyeceğine emin olmadıkça Jessie hangi komutu ne kadar iyi uygularsa uygulasın gözümde hiçbir zaman süper akıllı bir köpek olamayacak. Bu onu çok sevmeme ve ona tapmama engel değil tabii ki ama bu sorun çözülmeli; bir gün gider de yerden zehir yerse kendimi hayatta affetmem çünkü.
