Tarçın henüz dört aylık bir sokak kedisi, Paşa ise 1 yaşında erkek İngiliz cocker’ı. Tarçın’ı yaklaşık 6 hafta önce sahiplendim. Çalıştığım şirketin laboratuvarında annesi tarafından terk edilmiş olarak bulunmuş. Benim uzun zamandır evcil hayvan sahiplenmek istediğimi bilen arkadaşlarım aracılığı ile bende bu minikten haberdar oldum ve kedi mi alsam köpek mi alsam çelişkilerini bir çırpıda unutup sahiplendim. Zaman zaman annesini aramadığım için vicdan azabı çeksem de pişman değilim onu kapıp eve getirdiğime Bulunduğu ilk gün çok ürkek ve korkmuş olduğundan bulan arkadaşım kendisine Nazlı ismini vermişti ama cinsiyeti belli olunca zorunlu bir isim değişikliğine gitmek zorunda kaldık… Bu sebeple hala Nazlı olarak anıldığı oluyor…
Tarçın’nın eve gelmesinden iki gün sonra sahibi olan arkadaşım şehir dışına çıktığından Paşa 1 hafta boyunca misafirimiz oldu. İnsan canlısı, sevgi delisi ve normalde korkusuz bir köpek Paşa… Ama ilk gün hepimiz biraz korktuk(Paşa’da dahil olmak üzere;)). Bu korku uzun sürmedi ve hemen ertesi gün yerini arkadaşlığa bıraktı.Tarçın ile Paşa beraber oyunlar kurup birbirlerini tırmıklayıp yalamaya başladılar.. Tabi bu arada küçük iki kardeş gibi zaman zaman birbirlerinin oyuncaklarını veya diğerine gösterilen ilgiyi kıskandılar!!! İçgüdülerini ne denli kontrol edebileceklerini bilemediğimden gündüzleri ayrı kaldılar ne yazık ki. Ve bir haftayı sorunsuz bir şekilde geçirdik. Şimdi haftada bir gün görüşmeye devam ediyorlar. Birbirlerini gördüklerinde hala sevinçli, mutlu ve bir o kadar da heyecanlılar…
Paşa’nın eve dönmesinden sonra Tarçın biraz üzülüp tuvalet alışkanlığını unuttu(neyse ki hızlı öğreniyor), Paşa ise daha uyumlu ve sakin oldu. Artık sanırım abi olduğunun bilincinde Paşa ve bizim minik Tarçın’da üzülmesine gerek olmadığının …
Düşmandır deseler de siz inanmayın, gerçekleri gözlerinizle görün ;)
Huzurlarınızda Paşaaaa ve Tarçınnnnn………
Sevgilerimle..
G.K
